پارکینسون نوعی بیماری است که بیشتر افراد سالخورده را درگیر میکند؛ اما در جوانترها نیز ممکن است
بُروز کند. علائم این بیماری حاصل تخریب تدریجی سلولهای عصبی در بخشهایی از مغز میانی است که
کنترلکنندهی حرکات بدن است. علائم اولیه چندان چندان مهم بهنظر نمیرسند: احساس ضعف یا سفتی
در یکی از اندامها (مثل پا) یا احساس لرزشی خفیف در یکی از دستها در هنگام استراحت. سرانجام، این
لرزشها بیشتر و گستردهتر و عضلات سفت میشوند؛ درنتیجه حرکات آهسته و توازن و هماهنگی بین
اندامها تضعیف میشود. با پیشرفت بیماری، افسردگی و مشکلات شناختی و دیگر مشکلات روانی و
عاطفی نیز ممکن است بُروز کنند. بیماری پارکینسون معمولا در ۵۰ تا ۶۵سالگی آغاز میشود و درحدود ۱درصد جمعیت مسن جامعه را درگیر میکند. شیوع این بیماری در مردان اندکی بیشتر از زنان است و
داروهایی برای درمان علائم و کاهش ناتوانی حاصل از بیماری وجود دارد.
حرکات بدن را قسمتی از مغز تنظیم میکند که عقدههای قاعدهای (Basal Ganglia) نامیده میشوند.
سلولهای این بخش به وجود تعادل مناسبی از دو ماده نیاز دارند که هر دو در انتقال ایمپالسهای عصبی
نقش دارند: یکی دوپامین و دیگری استیلکولین. در بیماری پارکینسون، سلولهای تولیدشدهی دوپامین
تخریب میشوند و تعادل بین این دو ناقل عصبی بههم میریزد.
پژوهشگران بر این باورند گاهی عوامل ژنتیکی در بُروز این مشکل سلولی نقش دارند. در سال ۱۹۹۷،
پژوهشگران مؤسسهی ملی سلامت آمریکا متوجه وجود جهشهایی در ژن SNCA در خانوادههایی شدند که
شیوع پارکینسون در آنها فراوان بود. در سال ۲۰۰۴، پژوهشگران جهشی را در ژن LRRK2 پیدا کردند که
موجب بُروز پارکینسون در چندین خانواده در آمریکا و اروپا شده بود. از آن زمان، ژنهای دیگری نیز کشف
شدهاند که با پارکینسون مرتبط هستند. بااینحال ظاهرا ژنتیک، تنها علت حدود ۱۰درصد از بیماری
پارکینسون محسوب میشود و علت بیشتر این بیماری کشف نشده است. پژوهشگران معتقدند آغاز این
بیماری، حاصل اثر ترکیبی عوامل ژنتیکی و محیطی است. در نمونههای نادر، پارکینسون ممکن است حاصل
عفونت ویروسی یا قرارگرفتن درمعرض موادسمی محیطی مانند آفتکشها و مونواکسیدکربن یا فلز منگنز
باشد.
بیماری پارکینسون شکلی از پارکینسونیسم است. پارکینسونیسم اصطلاح کلیتری است که برای اشاره به
مجموعهای از علائم استفاده میشود که معمولا با بیماری پارکینسون مرتبط هستند؛ ولی گاهی اوقات
حاصل دیگر عوامل هستند. تشخیص تفاوت بین این موارد مهم است؛ زیرا برخی از این عوامل ممکن است
درمانپذیر باشند. این درحالی است که برخی دیگر به درمانها یا داروها پاسخی نمیدهند.
دیگر علتهای پارکینسونیسم عبارتاند از:
پارکینسونیسم همچنین ممکن است در افرادی دیده شود که به مشکلات عصبی دیگری نظیر آلزایمر، بیماری
لوییبادی، بیماری کروتزفلد یاکوب، بیماری ویلسون و بیماری ھﺎﻧﺗﯾﻧﮕﺗون مبتلا هستند.