جمبو نام درخت میوه دار و همیشه سبزی است که در استان هرمزگان در جنوب ایران می روید. این درخت
گرمسیری با نام علمی (Syzygium cumini) بومی کشورهای هند، سریلانکا، بنگلادش و اندونزی است. نام این
درخت در ایران برگرفته از نام هندی آن است. امروزه علاوه بر این کشورها، در بسیاری از کشورهای دیگر از جمله
فیلیپین، میانمار، برزیل، جزایر و کشورهای آمریکای مرکزی، فلوریدای آمریکا و برخی کشورهای آفریقایی درخت
جمبو وجود دارد.درادامه مطلب زیر با خواص این میوه آشنا شوید.
«جمبو،» نام درخت میوه دار و همیشه سبزی است که در شهر ها و مناطق ساحلی جنوب ایران می روید.
این درخت گرمسیری با نام علمی Syzygium cumini گیاهی از خانواده موردیان (Myrtaceae) و بومی
کشورهای هند، سریلانکا، بنگلادش و اندونزی است. نام این درخت در ایران برگرفته از نام هندی آن است.
امروزه علاوه بر کشورهای یاد شده، در بسیاری از کشورهای دیگر از جمله فیلیپین، میانمار، برزیل، جزایر و
کشورهای آمریکای مرکزی، فلوریدای آمریکا و برخی کشور های آفریقایی درخت جمبو رشد می کند. این
درخت در صدسال اخیر به جنوب ایران وارد شد. توزیع درخت جمبو، از کشورهای هند و سریلانکا آغاز شد و تا
جنوب چین و شمال شرقی قاره استرالیا ادامه یافت. امروزه کشت این گیاه در جزایر کارائیب، فلوریدا و جزیره
موریس در آفریقای جنوبی گسترش یافته است. در ادیان بودایی و هندی درخت جمبو، مقدس و محترم است
و افسانه های زیادی درباره آن وجود دارد. از نام های دیگر درخت جمبو می توان به نام های آلوی جاوا،
جمبول، آلوی مالابار و آلو پرتغالی اشاره کرد. درخت جمبو، درختی نسبتاً سریع الرشد است که می تواند تا
بیش از صدسال عمر کند. این درخت شاخ و برگ های متراکمی دارد که سایه ای دلنشین در محل کاشت
خود ایجاد می کند و ارزش زینتی بالایی دارد.