یکی از مهمترین عوامل اضطراب ژنتیک است و احتمال اضطراب در فرزندان افراد مضطرب بسیار بالا است.
البته الگو قرار دادن رفتار پدر و مادر و یادگیری و تکرار کارهای آنان نقش مهمی در اضطراب فرزندان دارد (عامل
اجتماعی)، ولی تحقیقات و بررسیهای انجامشده بر روی حیوانات و دوقلوهایی که با هم یا جدا از هم
زندگی میکنند و از والدین مضطرب به دنیا آمدهاند، نشان میدهند که عوامل ژنتیکی نیز بسیار مؤثرند. با این
وجود نمی توان گفت که ژن خاصی در این مورد نقش داشته باشد، بلکه ترکیب بعضی از ژنها چنین پیامدی
را به دنبال دارد. طبق آخرین تحقیقات به نظر میرسد که عوامل ژنتیکی در بعضی انواع اضطراب مانند اختلال
هراس و ترس از مکانهای باز نقش زیادی دارد.
در ابتدا فروید، اضطراب، را واکنشی به تراکم تنش های غریزی در نظر گرفت. از این منظر اضطراب گرایش
سیستم عصبی به کاهش، یا ثابت نگاه داشتن میزان هیجان غرایز متراکم شده است. نظریه اول فروید در
خصوص اضطراب، بر مبنای مفهومسازی کاهش تنش در انگیزش استوار است که در آن انگیزه در جهت
کاهش یا تخلیه تنشهای غریزی عمل میکند و اضطراب محصول این تنش است. فروید، بعدها در خصوص
ارتباط مستقیم بین اضطراب، و تنش متراکم حاصل از غرایز ارضا نشده، تردید کرد. وی با انتشار بازداری،
نشانه مرضی و اضطراب، مفهومسازی جدید خود را را به میان آورد. بر این اساس، اضطراب، علامت خطری به
“من” در خصوص احتمال تجربه قریب الوقوع یک ضربه آسیب زا است. ضربه، بر اساس نظر فروید، “جدایی از
موضوع عشق است.”
در افراد مضطرب، میزان برخی هورمونهای موجود در خون غیرعادی است؛ بنابراین هر آنچه که باعث اختلال
در سیستم هورمونی شود، برای بدن خطر محسوب میشود. بارداری، کمکاری یا پرکاری تیروئید، پایین بودن
قند خون، وجود غده در غدد فوق کلیوی (غده آدرنال) و بینظمی ضربانهای قلب از این عوامل هستند.
عوامل اجتماعی و ارتباطی بسیاری باعث بهوجود آمدن اضطراب در افراد میشود، مانند مشکلات خانوادگی،
احساس جدایی و طردشدگی،… از عوامل محیطی میتوان تغییرات ناگهانی و غیرمنتظره همچون زلزله،
بیماری، مرگ یکی از نزدیکان،… رانام برد.