این گیاه، بومی قسمتهای مرکزی و جنوب اروپا، بالکان و قفقاز است. در اروپای مرکزی، شرق آفریقا، هند،
ترکیه، مراکش و آمریکای شمالی، در سطوح وسیع کشت میگردد. صادرات آن، اکثر از کشورهای اسپانیا،
فرانسه، بلغارستان و مجارستان به دیگر نقاط جهان صورت میگیرد.
مهمترین ترکیب گیاه، اسانس آن است که به میزان 5/2- 1 درصد در برگهای آن وجود دارد. مهمترین اجسام
اسانس شامل تیمول و کارواکرول که به ترتیب از 70 – 30 درصد اسانس و 30 – 15 درصد اسانس را
تشکیل میدهند.
ترکیبات دیگر شامل لینالول، سیمن، تیمن و آلفا پی نن هستند. این ترکیبات و درصد آنها به شرایط محل
کشت، زمان برداشت و سایر شرایط جغرافیایی، بستگی دارد.
مصرف خوراکی آویشن دارای اثر خلط آور و ضد سرفهی خوبی میباشد. به همین دلیل محصولات زیاد به ویژه
به صورت شربت از آن تهیه شده است. هم چنین در برونشیت، سیاهسرفه و نزلهها، به خوبی میتوان از آن
استفاده کرد.
خاصیت ضد میکروب تیمول، بسیار قوی و حدود 25 بار از فنل در مورد تعدادی از میکروبها، بیشتر است.
هم چنین در بعضی محصولات موضعی، به عنوان ضد خارش، ضد میکروب، مالشی قرمز کننده و محرک،
محلولهای حمام و محلولهای غرغره برای کاهش تورم دهان و گلو، مصرف میشود.
کاربرد دیگر آویشن، مصرف آن به صورت پودر در بعضی ادویهجات و ترشیهاست، هم چنین به طور مستقیم و
یا همراه با دیگر گیاهان، به عنوان بو، مزه و ضد نفخ در صنایع غذایی مصرف زیادی دارد.
در طب عوام، اکثراً به خاطر اثرات مسکن، ضد اسپاسم و ضد نفخ، از آن استفاده میکنند.